Wie heeft de mooiste herinnering aan Utrecht Centraal?

Niet de aanhouder, maar de aanbidder wint

Het was 20 april 2014. De bekerfinale tussen mijn twee favoriete clubs: PEC Zwolle en Ajax. We spraken af. Zij en ik. Eindelijk, maar toch. Op CS Utrecht. De middenstip van Nederland. Zij kwam uit Amsterdam met de trein, ik treinde uit Zwolle en dan samen verder naar Rotterdam, waar de finale gespeeld werd. Alles was bijzonder die dag. De reis, de wedstrijd, de uitslag, maar bovenal de blijdschap nadien. Eenmaal terug op CS naderde haar trein en dus het afscheid. Uit een soort van euforie vroeg ik haar mee naar Zwolle. Ze zei volmondig ja! - Erik Riemens

Vele mooie ontmoetingen aan de stationspiano

Mijn mooiste herinnering aan Utrecht centraal is mijn ontdekking van de piano 1,5 jaar geleden. Ik was onderweg naar mijn eerste dag op mijn nieuwe werk en zag de piano staan. Ik had tijd over en kroop er voorzichtig achter en begon te spelen. De mensen om mij heen gingen klappen en vroegen naar meer. Vanaf toen ben ik daar dagelijks gaan staan en heb op die manier enorm veel leuke en lieve mensen ontmoet. - Joëlle Burger

Het magische van de grote hal voelt als een sprookje

Als jong meisje van 7 jaar ging ik voor het eerst een weekendje weg met mijn moeder. Veel kan ik me er niet van herinneren, maar de overstap op Utrecht Centraal is me altijd bij gebleven. Toen ik boven in die voor mij gigantische hal kwam, scheen de zon door de blauwe dakramen. De hele hal was gehuld in een prachtige blauwe gloed, mijn favoriete kleur! Het voelde magisch om daar te staan, als in een sprookje. Ik voelde me zo klein in de grote hal, maar ook zo groot en trots want het was mijn eerste grote reis. Ik ben later in Utrecht gaan studeren, en elke keer dat ik op het station door de hal liep dacht ik terug aan deze fijne magische herinnering. - Babette Carré

Jij mag er zijn door mij, ik mag er zijn door jou

Mijn huidige partner en ik, twee mensen van in de vijftig, wilden na een beëindigde relatie graag weer een nieuwe relatie en gingen op zoek via een datingsite. Na een aantal chatsessies klikt het goed en we besluiten de gok te wagen en elkaar te ontmoeten. Dat gebeurde op zondag 2 augustus 2009. Ontmoetingsplaats was Utrecht Centraal ter hoogte van een bloemenkiosk bij de overloop van Hoog Catharijne en de perrons. Het was gelijk liefde op het eerste gezicht en we zijn heel gelukkig met elkaar. Utrecht Centraal heeft een speciaal plekje in ons hart. -  Sylvia Rietbroek

Onverwacht deelgenoot van andermans geluk

Terwijl ik op spoor 5 sta uit te hijgen van het rennen, zie ik mijn trein in de verte wegrijden. Teleurgesteld sjok ik terug naar de grote hal. Plots ruik ik de geur van versgemalen koffie vanuit een café. Ik twijfel niet, stap naar binnen en neem plaats tegenover een dame met een gelukzalige blik. Nieuwsgierig als ik ben, begin ik een praatje. Deze dame neemt mij mee in één van de mooiste momenten van haar leven: de geboorte van haar eerste kleinkind. Ik dompel mezelf onder in haar prachtige verhaal en laat nog twee treinen aan me voorbij gaan. - Madelon van den Tooren

Morgen wordt alles anders

Als jong meisje werd ik met m’n nicht meegenomen naar Utrecht nadat er thuis een behoorlijke ruzie was geweest tussen mijn ouders waar ik getuige van was. Deze dag ging het echt even om mij en niet om de thuissituatie. Mijn nicht zei dan ook tegen mij: “meisje, morgen wordt alles anders.” En inderdaad; het werd allemaal ook anders en beter, al was dat niet een dag later, maar ondanks dat dacht ik toen echt dat mijn nicht in de toekomst kon kijken. Elke keer als ik nu de trein uitstap op Utrecht Centraal moet ik hier toch altijd weer even aan terug denken. - Tamara van Wageningen

Vriendelijk welkom door de ‘pinda-Chinees’

Ik heb ruim 41 jaar bij het spoor gewerkt. Waarvan ik 7 jaar op het hoofdgebouw in Utrecht mijn ‘dienst’ heb gedaan. Dat betekende van mijn woonplaats Baarn naar Utrecht reizen.
In Utrecht kwam en vertrok je van het Buurtstation. Op het plein bij de trap stond een, zoals wij dat toen noemden, pinda-Chinees. In een broodtrommel had hij lekkere zakjes pinda’s. Een nederige en uiterst vriendelijke man. Hij hoorde bij het beeld van Utrecht Centraal. - Jan Kouwenberg

Oneindig veel voetstappen op de stationsvloer

Ik ben 20 jaar kwaliteitsinspecteur schoonmaak van NS stations geweest. Hoeveel uren heb ik naar deze vloer getuurd op zoek naar vervuiling. Hoeveel discussie heb ik gehad met objectleiders en schoonmakers over ieder stukje kauwgom.  Was het ouder dan een dag?
En wat hebben wij een discussie gevoerd over de nieuwe vloer die onze mooie oude vloer ging vervangen. Elke keer even kijken bij de proeftegels op perron 15. Er liggen oneindig veel van mijn voetstappen en herinneringen op deze vloer. - Roel Voor in ’t Holt

Oost, west thuis best in Utrecht

Op een avond liep met collega Annick na een avondje op de Parade, door de stationshal naar mijn trein en zij naar de hare. Ik wijs haar op het motief in de vloer met de opmerking dat we daar nog maar kort van kunnen genieten. “waarvan?’’, was haar vraag. “Nou, kijk eens goed. wat zie je?” Op dat moment zag zij voor het eerst de rails in de tegels. “Daar ben ik honderden keren overheen gelopen en het is me nooit opgevallen.” Waarschijnlijk hebben vele duizenden reizigers door de jaren heen die rails in de vloer ook nooit opgemerkt. - Johan de Boer

Iedere zondag een kaartje kopen

In de jaren 60’ ging ik elke zondagmiddag alvast een kaartje voor mijn broer kopen voor de volgende dag, want dan ging hij weer met de trein naar Rotterdam. Dat scheelde hem veel tijd op maandagmorgen. Daarbij was ik altijd gefascineerd door ‘de pinda-Chinees’ die vanuit een koffer snoep en pinda's verkocht op straat voor het station. Ik was een jaar of 10 en Chinezen waren er nog niet zoveel. - Hanny