Interview : Vier vragen aan Luc

Sinds 2022 houd ik me bezig met de verbouwing van Amsterdam Centraal voor een nieuwe UK Terminal (de terminal voor treinreizigers naar Londen). Mijn vrije tijd besteed ik aan mijn gezin, hardlopen en goede films kijken.

Wat houdt je werk in? 

Als projectmanager organiseer ik projecten. Dat probeer ik te doen door mijn teamleden erin te begeleiden om mooie resultaten te behalen. Een projectmanager is nergens zonder team. Ik wil het team graag vertrouwen en ruimte geven. Het team dat ik in Amsterdam heb is een deskundig en gedreven team van ProRailers, collega’s van de aannemer en collega’s van het ingenieursbureau.

Mijn rol als projectmanager is dan nog om geld te regelen en te betalen, en gedoe buiten de deur houden. En gedoe bestond er wel rondom de UK Terminal, en dan vooral over het verplaatsen ervan vanwege de grote verbouwing van het station. Nu hebben we, samen met NS, een hele mooie nieuwe terminal gebouwd in de voormalige Amstelpassage. Dat deden we terwijl het station al grootscheeps verbouwd wordt, dat maakte deze klus wel extra speciaal en spannend. En het is gelukt!

Wat is jouw bijdrage?

Eigenlijk ervoor zorgen dat alles klopt en loopt zoals bedacht. En, als dingen toch niet goed lopen, proberen dat zo snel mogelijk op te lossen. Dit bestaat grotendeels uit het tonen van interesse en het stellen van vragen. Voor een ander deel bestaat dat uit afstemming zoeken met onze projectomgeving en opdrachtgever(s).

Een voorbeeld daarvan is het plafond van een deel van de terminal. De plafondplaten in de transferruimtes bij de lift en roltrappen zouden plotseling niet op tijd geleverd worden. Ik werd daarover gebeld door mijn team, want dat leverde een groot probleem op in onze planning. Gelukkig kon ik via de architect met de juiste vraag bij de leverancier aankloppen en kon dat diezelfde middag nog worden opgelost en hadden we de plafonddelen alsnog op tijd. Dit was een klein voorbeeld, de uitdagingen kunnen ook veel groter zijn. Het doel is altijd: oplossen.

Wat vind je de grootste uitdaging? 

Ik vind het spannend of alles op tijd klaar is zodat de Eurostar beveiligd vanaf perron 15 kan vertrekken. Bijvoorbeeld of de roltrappen op tijd goedgekeurd zijn en of de camera’s werken. Er kunnen soms ondanks goede voorbereiding nog dingen misgaan. Het blijft uiteindelijk echt wel mensenwerk. Wat ik ook spannend vind is wat we nog gaan ontdekken. In de snelheid hebben we naar eer en geweten keuzes moeten maken die waarschijnlijk niet op alle fronten doordacht zijn. Hoeveel moet er nog aangepast, bijgestuurd of opgeofferd worden als gevolg van die keuzes?

Waar kijk je naar uit? 

Dat de spanning eraf is en dat we tevreden zijn met het beveiligd vertrek. Het zijn intensieve jaren geweest waarin we in hoog tempo in een bijzondere omgeving dit werk moesten realiseren. We hebben continu geprobeerd om te voorspellen wat er mis kon gaan, op welke vlakken we gesteld moesten staan en welke beheersmaatregelen we nog meer dan normaal wilden nemen. We moesten steeds vooruitkijken, en steeds in scenario’s denken. Op verschillende momenten stonden we met het werk op en gingen we ermee naar bed. Als het beveiligd vertrek eenmaal loopt, wordt het weer wat rustiger.