Het laatste dakdeel van Utrecht Centraal verrijst. En dan: tada!

Wat staat er nog te gebeuren?

“De grote onderdelen worden gemaakt in een fabriek in Spanje”, vertelt Jelger. “Ze komen in kleinere stukken naar Utrecht. Eenmaal hier, zetten we de kolommen overeind. Maar voordat we dat doen, verwerken we daarin nog een heel netwerk van kabels, leidingen en hemelwaterafvoer, dus regenpijpen. Daar zien reizigers straks helemaal niets van. Daarna lassen we ter plekke de grote bogen - die erbovenop liggen - en de dwarsverbanden in elkaar. In de hal zelf staan nu nog allemaal tijdelijke blauwe ondersteuningsbalken. Die halen we meteen weg, wanneer we dit laatste ontbrekende stukje van de puzzel op z’n plaats leggen".

Kicken

“Om de onderdelen op hun plek te krijgen, gebruiken we een grote kraan die op perron 7 staat. Onlangs moesten we daarmee bij een ver hoekje komen. We hebben de kraan toen verlengd met een balk en een contragewicht. Vanwege een te harde wind moesten we de operatie tot twee keer toe afblazen. Maar toen alles eenmaal op z’n plek lag, was dat kicken. Reizigers en omwonenden merken niets van het hijswerk. Dat doen we vooral ’s nachts, en het maakt geen lawaai. Het lassen gebeurt overdag, achter schuttingen. Ook dat hoor je niet; er wordt niet gehamerd”.

O wacht…

Tot de zomer verandert er voor de reiziger ogenschijnlijk niets. “We bouwen alles helemaal af en dan halen we begin juni in één keer alle tijdelijke wanden weg: tada! Voor het eerst zie je dan het gebouw als één aaneengesloten geheel. Ik denk dat veel reizigers zullen denken: ‘o wacht, dát waren ze daar aan het doen’. Daarna breken we de reizigerstunnel af, bouwen we nog drie winkels, brengen de roltrappen terug en vernieuwen de vloer. Begin juli kun je dan door het nieuwe deel lopen. Waar het publiek hooguit nog iets van gaat merken, is de vervanging van enkele gebroken tegels in de smalle passage voor de winkels aan de noordkant. Die zijn tijdens de bouw soms wat te zwaar belast. Dat herstel gebeurt van midden februari tot midden maart”.